In maart 1941 wachtte een 72-jarige Duits-Joodse weduwe genaamd Helene Schickler om zich bij haar familie in de VS te voegen. Ze woonde toen in een klooster in Napels met andere vluchtelingen, en de nonnen die hen opvingen, hadden bijna geen voedsel meer. Ze verloor gewicht, kracht en hoop.
Een dokter kwam om Schickler te onderzoeken om te bepalen of ze de reis naar een concentratiekamp zou overleven, waar buitenlanders die Italië niet vrijwillig konden verlaten, geleidelijk aan terecht kwamen.
