Op 22 en 23 februari 1941, deze maand 80 jaar geleden, werden 389 Joodse mannen opgepakt en gedeporteerd. 387 mannen werden vermoord. De razzia’s leidden tot een golf van ontzetting in Amsterdam en waren de aanleiding voor de Februaristaking. In de geschiedschrijving hebben de razzia’s in de schaduw gestaan van die staking. Door jarenlang onderzoek heeft auteur en gastconservator Wally de Lang een onbekend stuk geschiedenis van alle mannen kunnen achterhalen. Zij ontdekte dat tenminste 108 en vermoedelijk 150 van deze mannen door de nazi’s als ‘proefpersoon’ gebruikt voor de gaskamers.
Wally de Lang reconstrueerde de geschiedenis van de razzia’s en traceerde de achtergrond van de opgepakte mannen. Over de meesten was niets gepubliceerd toen zij aan dit onderzoek begon, er bestond niet eens een volledige namenlijst.
Herenhuis aan de Stadionweg
Adolf de Vries, HEMA-directeur – … De eerste HEMA-vestiging werd door opa feestelijk geopend op 4 november 1926 van dat jaar in de Kalverstraat op nummer 170…
HEMA-directeur Adolf de Vries en de belofte aan zijn vrouw Marie Stern
“Ik beloof je, jij woont nog een keer in een “Herenhuis”. Dat was de belofte van mijn opa Adolf de Vries toen hij met mijn grootmoeder Marie Stern trouwde. Vanwaar die belofte? Mijn opa was van uiterst simpele komaf. Het ‘Herenhuis’ dat hij zijn geliefde beloofde was ook voor hem een droom die hij met hard werken waar wilde maken.
Studeren lag bij de familie de Vries niet in de lijn der verwachting, al was het alleen al om het feit dat zijn ouders geen geld hadden om zo’n studie te bekostigen. Direct na de lagere school begon mijn opa als magazijnbediende bij de Bijenkorf en vulde dagelijks de winkelvoorraad aan. [Lees meer…]
Wally de Lang over het Waterlooplein
lezing, zondag 18 juni 2017, 14u. | ontmoetingscentrum Lev, Kastelenstraat 80 Amsterdam-Buitenveldert
Eind jaren dertig woonden in een huizenrij op het Waterlooplein, waar nu de ingang van het stadhuis is, 26 Joodse gezinnen, 130 mensen in totaal. Wie waren de bewoners van deze huizen? Ze waren arm, konden vaak niet schrijven, hadden geen geld voor foto’s, lieten bijna niks na. Het is belangrijk deze mensen – voor zover mogelijk – uit de anonimiteit van het grote getal te halen. Zij waren met velen en ook zij hebben geleefd, gestreden, liefgehad en zijn uitgemoord, maar in de openbaarheid is er niets dat aan hen herinnert. In dit boek stappen de voormalige bewoners uit de mist van het verleden. [Lees meer…]
